Pagina's

zondag 27 december 2015

Winterwandeltocht te Nistelrode 2015

Na de Kerstdagen begon het weer te kriebelen. Daarom besloot ik om een wandeling te maken in de omgeving van Nistelrode.
Zelf ging ik voor 't Tramstation op het Raadhuisplein te Nistelrode. En vanuit daar begon ik aan mijn 20 kilometer tippel.




De bewegwijzering

Het startgebouw

 





 
 
Ik heb veel door bos en langs boerderijen gewandeld. De tocht was erg afwisselend. Veel bos gezien en geroken. Veel boerderijen gezien en geroken. Nee, de geur van koeienmest kan ik niet bestempelen als een lievelingsgeur van mij.
 









Een paar mooie plaatjes die ik geschoten heb tijdens de wandeltocht.


 

 
Alleen toen ik een paar foto's wilde nemen van schapen, waren deze niet zo blij met mij. Eén schaap schrok kennelijk van mij en ging ervandoor. En zijn maatjes volgden hem op de voet. Het gezegde: 'Als er één schaap over de dam is, dan volgen er meer.' kon in dit geval erg letterlijk genomen worden.
Sorry schapen. Het was niet de bedoeling om jullie zo te laten schrikken.
 
Schapen kunnen hard rennen

Schapen kunnen verwijtend kijken.






 Het was een prachtige tocht. En die extra kilo's van Kerst ben ik nu weer kwijt.
 
Een Kerstbomenkwekerij. Misschien worden jullie volgend jaar mooi versierd.




 



zondag 20 december 2015

Capelse Tweedaagse


Hoewel deze tocht  twee dagen was, kon ik alleen de tweede dag doen.

Het begon goed. De mens is een kuddedier. En dat werd vandaag maar weer eens goed bewezen. Door een kleine onduidelijkheid in de bepijling, liep iedereen verkeerd. We liepen elkaar achterna, totdat één persoon eens op de routebeschrijving keek. En begreep dat hij verkeerd liep. Opeens ging iedereen weer terug. ‘Het is verkeerd,’ hoorde je roepen. Tja… En wat doe je dan? Juist dan ga je terug. Als iedereen toch weer teruggaat naar de start. Daar begon ik opnieuw, dit keer met de juiste route. Maar toch nog een paar keer extra op de routebeschrijving gekeken. Het werd dus uiteindelijk 25 kilometer en ietsjes meer.

Dit twee keer gezien.



Gelukkig werd de juiste route weer teruggevonden, vlakbij de start. Al keek ik extra veel op de route, zodat ik niet nog eens zou verdwalen als een verloren schaap.

Een mooie tocht door een typisch Hollands landschap. Veel sloten, weilanden, bruggetjes en een mooi bos. Het was Nieuwekerk a/d IJssel en Capelle aan den IJssel zoals ik deze nog niet had gezien.

Bekend bord

Stukje Schollebos

Schollebos

Een kerk in Nieuwekerk a/d IJssel

Nog een stukje bos
 
 

 



Er was een bord dat het Gansdorpsepad aangaf.


Volgens mij is dit bord een beetje verdwaald en hoort het ergens anders thuis
 


Er waren ook een heel stel meerkoeten die merkwaardig genoeg allemaal op ons afkwamen. En er was geen brood in zicht. Een beetje om er de kriebels van te krijgen. Dus maar vlug doorlopen.

De bewuste Meerkoeten
 


En bloesem gezien, in December. Dat was wel een beetje vreemd.

Het is December!
 

Het was een prachtige wandeltocht, met typische Hollandse landschappen. Maar de volgende keer kijk ik toch maar meer op mijn routebeschrijving.

zaterdag 12 december 2015

Winterserie Alblasserdam 2015



Een tocht dichtbij huis. Dus deze keer kon ik er lekker met de fiets naartoe. Vandaag zou ik 15 kilometer lopen. Ondanks het grauwe weer, had ik er veel zin in.

En de tocht ging naar Kinderdijk en zijn beroemde molens. Kinderdijk, dat ken ik maar al te goed. Molens, molens en nog eens molens. Toeristen, toeristen en nog eens toeristen. Ik heb vaak genoeg mensen de weg moeten wijzen naar Kinderdijk. En nu ging ik weer eens zelf heen.


Een typisch Hollands landschap
 

De beroemde molens
 

Nogmaals de beroemde molens
 



De tocht zelf ging naast de molens, ook door een typisch Hollands landschap. Vol met weilanden, sloten en Hollands weer dat niet kon kiezen tussen zon, wolken en regen. Dus kregen we van alles maar wat.

Het mooiste vond ik het Huis ter Kinderdijk waar volgens de sage het wiegje met een kindje aanspoelde. Dit verhaal zou zich afgespeeld hebben tijdens de Sint-Elisabethsvloed die waarschijnlijk veroorzaakt werd door een zware storm die in de nacht van 18 op 19 november woedde. De stormvloed die daarvan het gevolg is (19 op 20 november), is van een uitzonderlijk vernietigende kracht en staat bekend als St. Elisabethsvloed. Het is deze stormvloed die aan de bakermat stond van de huidige Biesbosch. Rond de 2.000 bewoners verdronken en ongeveer 28 dorpen gingen ten onder

Hieronder de sage:

HOE DE KINDERDIJK AAN ZIJN NAAM KOMT

Het was ten tijde van de St. Elisabethsvloed dat het gebeurde. Wild sloegen de golven over het lage land en overal werden de dijken weggevaagd alsof het papier was. Menschen en vee verdronken jammerlijk. Ach en wee geroep vervulde het land.
Maar wat geeft de zee om geweeklaag? Het water golft door de dijkbreuken en al wat het op zijn weg tegenkomt sleurt het mee. Werden er bij Dordrecht niet 72 dorpen verzwolgen! Veranderde het vruchtbare land niet in een uitgestrekte watervlakte! En liep het niet zoo dat daar waar eens leven en bedrijvigheid heerschte niets anders overbleef dan de Biesbosch met al zijn slaken en slenken, kreken en zeearmen?
Zeker, zoo is het gegaan in de dagen van de St. Elisabethsvloed. Niets bleef er over van de 72 bloeiende dorpen. Huizen en kerken, menschen en vee, alles werd door de zee verzwolgen.
Maar één wonder is er toen geschied. Eén menschenleven is toen althans gespaard gebleven. Zoo ver men zien kon golfde het water. Onafzienbaar ver rolden de golven. Alles wat er eens leefde lag er onder bedolven maar zie, wat kwam daar aandrijven? Die stip daar, dat ding dat zoo schommelde? Was het een wieg? Zeker, het was een wieg en een klein rozig kindje lag er in. Het zoog op zijn duimpje en zijn blauwe kijkers blikten onschuldig op naar de grijze hemel. Hoe kwam het dat de wieg niet kantelde? Hoe kon het gebeuren dat de golven er niet overheen spoelden? Dat kwam door de poes die op de kap heen en weer sprong en het zonderlinge vaartuigje in evenwicht hield.
Vanwaar kwam de wieg en wat is er van het kindje geworden? Niemand kan het zeggen maar de plaats waar de wieg aan land kwam heet nog heden ten dage de Kinderdijk.


Bron: Legenden langs de Noordzee van S. Franke. Zutphen 1934, 119-120

Huis te Kinderdijk, waar het wiegje aangespoeld zou zijn.
 

Als je goed kijkt, kun je boven het wiegje met de kat zien.
 


Het was weer een mooie tocht waar ik erg van genoten heb. Van de molens, van het typische Hollands landschap en het Hollandse weer. Maar ik kon ook wel een beetje genieten van de Kerstversieringen die overal te vinden waren.
 

zaterdag 14 november 2015

Rien Slokkers wandeltocht te Steenbergen

Vandaag een leuke wandeltocht gehad in Steenbergen. Veel gezien, geroken en gevoeld. (Vooral regen en wind) Leuke honden ontmoet die schapen aan het hoede waren. Leuk verhaal: de herder vertelde over dat de rammen die liepen, dat zij oud waren. Zij mochten echter genieten van hun oude dag i.p.v. naar de slacht te gaan. De dag van de honden was ook weer goed. Lekker veel aandacht gehad van wandelaars. Een ooi ontmoet die het niet zo leuk vond dat we haar lam aaiden.
 
 
De bewuste ooi waar je aan het lam moest zitten


 En een ezel die besloot dat aandacht wel leuk was.

De ezel die van de aandacht genoot

De medebewoners van de ezel


En een pauw die besloot dat hij niet op de foto wilde.

In dit hok zat de bewuste pauw. Maar je kreeg hem echt niet op de foto. 


Kortom: het was weer een leuke dag.

zondag 20 september 2015

Wind- en waterwandeltocht te Burgh-Haamstede (Zeeland)


Deze kleine burcht was te vinden in het centrum.
 
 
Het stond al lang op mijn verlanglijstje. Een langere wandeling maken dan van vijftien kilometer. Vijftien Kilometer, dat doe ik op mijn sloffen. Ik wilde eens meer uitdaging. En dus leek mij een wandeling maken van 20 kilometer leek mij wel een geschikte uitdaging. En dus haalde ik maar weer eens de wandelagenda erbij. In Burgh- Haamstede in Zeeland werd er een wandeltocht georganiseerd. En ja, het was mogelijk om 20 kilometer te wandelen. Mijn wandelschoenen hadden er al zin in. Helaas leken de weergoden die dag wat minder mee te werken. Er was 60% kans op regen. Maar die 60% kon ook ergens vallen dan in Zeeland. Dus ik ging. Samen met een wandelmaatje die ook wel weer zin had in een wandeling.  

De rit naar Zeeland ging goed. Er waren wat uitgelopen werkzaamheden, maar daar hadden we bijna geen last van. Maar deze keer werd ik weer aan herinnerd waarom het openbaar vervoer bij mij vaak de voorkeur heeft. De parkeerplaats! Het regende en de parkeerplaats was op een grasveld, wat voor deze gelegenheid was veranderd in een grote modderpoel. Nog een wonder dat ik niet vast kwam te zitten. Gas geven en duimen maar werkte in dit geval wel. Maar ik zou het niemand aanraden. De hele toch zat het in mijn achterhoofd dat ik straks ook nog van de parkeerplaats af moest geraken.

Zeeland is de provincie bekend om de stranden en de Noordzee. Een provincie waar je prachtige wandeltochten kunt maken. Zo stond het op de website. Maar de foto’s die erbij stonden, waren vast op een prachtige zomerdag in juni gemaakt. Want die dag was er nauwelijks zon gezien. Buien, waar je ontzettend nat van wordt, maar geen zin heeft om je regenjas te pakken, eer je deze aan hebt is de bui alweer over. De 60% regen is dus zeker uitgekomen.

Maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben mooie dingen gezien. Tussen de loeiende dames gelopen, strand, zee en zelfs zon gezien, beseft dat in 1953 dit allemaal onder water stond, verdwaald op het strand (Ja, het is mogelijk!) en met wielrenners mot gehad.

Doorgaans kunnen wielrenners en wandelaars niet met elkaar overweg. En tijdens deze wandeltocht was het niet anders. De wandelaars denken dat zij het hele pad voor zichzelf hebben en breeduit lopen. Hierbij kijken ze niet uit voor andere weggebruikers. Wielrenners denken daarentegen dat zij over een heel pad kunnen racen en hun medegebruikers daarbij niet hoeven te waarschuwen. Immers: een fietsbel remt de snelheid af. Maar botsen op je medegebruiker ook. Wanneer zij er langs willen roepen ze: ‘Opzij! Opzij! Opzij!’

Meestal is het dan al bijna te laat. Soms kun je als wandelaar nog net op tijd opzij springen en dan hoor je de wielrenner mopperend voorbij racen. En je hebt wandelaars die dan terugroepen: ‘Gebruik een bel!’
 
Het gezamenlijk delen van een pad is erg moeilijk.


Het was ondanks alles een mooie wandeltocht waar ik erg van genoten heb.

Einde van het liedje: Ik heb de 20 kilometer gelopen! Zo, dat kan ook weer in mijn wandelboekje bijgeschreven worden. Wie weet? Ooit nog eens de Vierdaagse van Nijmegen?
(Oh, en ik heb uiteindelijk de auto niet hoeven aanduwen)