De Paapse Trippelaar: maart 2018

Maart roert zijn staart.
Een winterse verrassing vanmorgen. Een laagje sneeuw van 5 cm was gevallen in het zuidelijke deel van Nederland, dus ook in Breda. Niet meer verwacht, zoals ook de eerdere Russische Beer, maar toch nog gekomen.
Deze prachtige tocht vond plaats in het Mastbos van Breda. De krakende sneeuw onder je voeten. De bomen die bedekt waren met een klein, soms wat dikker laagje sneeuw. De sporen van verschillende bosdieren zoals eekhoorns, vogels en vossen waren goed te zien.

Dit bos, van vijfhonderd jaar oud, is één van de alleroudste naaldbossen in Nederland en het oudste cultuurbos.
Vanaf 1505 had Graaf Hendrik III van Nassau het Mastbos laten aanleggen.

Maar in 1800 was er een zware storm die grote delen verwoestte. Maar men gaf niet op en er kwam een herbeplanting helemaal tot aan de Galderse Heide, aan de Belgische grens.

Het Kasteel van Bouvigne was ook te zien op onze tocht. Het is eigendom sinds 1972 van het Waterschap van Delta. Na restauratie tussen 1975 en 1977 werd het heropend op 13 september 1977 door Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Claus.

Kasteel van Bouvigne

Zo'n oud bos kent veel sagen en legenden. Bij het Eeuwiglaantje werden wij herinnerd aan de legende van de Kolenbrander van Breda.

Volgens de sage zijn de Zeven Heuveltjes in het Mastbos precies vier eeuwen geleden ontstaan.
Acht reizigers waren in 1603 op weg van Antwerpen naar Dordrecht en besloten tegen de avond de kortste weg, door het Mastbos, te nemen. Maar daar verdwaalden ze. Onderdak voor de nacht vonden ze bij een kolenbrander, die in een huisje in het bos woonde. Eén van de acht bleef buiten slapen en zag hoe de kolenbrander zijn makkers beroofde en vermoordde. De schout van Breda liet de kolenbrander oppakken en voor het huis in het bos een galg oprichten. Met de strop om zijn nek bleef de kolenbrander ontkennen: "Als ik het heb gedaan, mogen de doden tegen mij getuigen en de duivel mij meevoeren naar de eeuwigheid." Na die ontkenning opende de aarde zicht met veel geweld en gekraak. Zeven gebalde vuisten rezen uit de grond omhoog en wierpen zeven hopen aarde op. Het Mastbos was opeens zeven heuveltjes rijker. Daarop verscheen een grote zwarte hond met een enorme muil, die de kolenbrander greep en door het bos sleurde. Geen boom op zijn pad bleef staan. Zo ontstond een lange, rechte laan die tot op de dag van vandaag bekend staat als het Eeuwige of Eeuwigheids laantje.

De 'echte' zeven heuveltjes liggen niet, zoals de meeste Bredanaars denken, in de buurt van de Galderseweg, maar iets verderop in het afgesloten gebied tussen Kogelvanger en Stouwdreef. Honderd jaar geleden heetten ze officieel nog Geestenbergen of Spaanse batterijen. Ondanks het nodige graafwerk zijn de lijken van de zeven reizigers er nooit gevonden.

Huiveringwekkend nietwaar?

Dan heb ik liever een wintersprookje in Maart. Paden die wit zijn, geheimzinnige sporen en het gekwetter van vogels in de bomen.